Konceptualizacja problemu i planowanie interwencji w przypadku pacjenta w wieku rozwojowym
Znaczenie konceptualizacji problemu
Elementy konceptualizacji problemu
- Diagnoza: podstawą jest precyzyjna diagnoza zgodna z kryteriami nozologicznymi, która jednak powinna stanowić jedynie punkt wyjścia.
- Analiza czynników etiologicznych, w tym uwzględnienie czynników:
- predysponujących (np. genetyka, wczesnodziecięce doświadczenia, cechy osobowości),
- wywołujących (np. trauma, zmiany w środowisku, konflikty rodzinne),
- podtrzymujących (np. brak wsparcia, trudności w funkcjonowaniu rodzinnym czy szkolnym),
- ochronnych (np. zasoby osobiste, wsparcie społeczne, pozytywne relacje z bliskimi).
- Funkcjonowanie w różnych kontekstach: analiza problemów w odniesieniu do rodziny, szkoły, grupy rówieśniczej oraz szeroko pojętego otoczenia społecznego i kulturowego.
- Mechanizmy powstawania i utrzymywania zaburzenia: zrozumienie, jakie mechanizmy (np. psychologiczne, neurobiologiczne) prowadzą do powstania i podtrzymania objawów.
Planowanie interwencji terapeutycznej
Cele interwencji
- Redukcja objawów: skoncentrowanie się na objawach najbardziej uciążliwych dla dziecka i jego rodziny.
- Wzmocnienie zasobów: rozwijanie umiejętności radzenia sobie i wzmacnianie czynników ochronnych.
- Zmiana mechanizmów podtrzymujących problem: praca nad zmianą nieadaptacyjnych schematów myślenia, zachowań i funkcjonowania w relacjach.
- Integracja środowisk: włączenie rodziny, szkoły i innych systemów społecznych w proces leczenia.
Struktura procesu terapeutycznego
1. Wstępna ocena i diagnoza
W pierwszej kolejności konieczne jest dokładne zebranie informacji o pacjencie, jego rodzinie oraz środowisku:
- wywiady z rodzicami, dzieckiem i innymi osobami zaangażowanymi (np. nauczyciele, pedagodzy),
- obserwacja dziecka w różnych kontekstach (np. w domu, szkole),
- wykorzystanie narzędzi diagnostycznych, takich jak testy psychologiczne.
2. Tworzenie indywidualnego planu terapii
Plan powinien być oparty na zrozumieniu mechanizmów powstawania problemów oraz dostępnych zasobów. Powinien obejmować w zależności od potrzeb:
- psychoterapię indywidualną dziecka,
- pracę z rodziną (np. terapia systemowa),
- interwencje w środowisku szkolnym.
3. Współpraca interdyscyplinarna
Zespół terapeutyczny powinien obejmować specjalistów z różnych dziedzin, takich jak:
- psycholog,
- psychoterapeuta,
- lekarz psychiatra dzieci i młodzieży,
- terapeuta środowiskowy,
- kurator sądowy (jeśli to konieczne).
4. Farmakoterapia
Koordynacja działań terapeutycznych
Efektywna interwencja wymaga ścisłej koordynacji działań pomiędzy różnymi specjalistami. Ważne jest także uwzględnienie roli rodziców jako kluczowych sojuszników w procesie leczenia. Rodzice powinni być informowani o postępach terapii, a ich zaangażowanie powinno być wspierane przez cały czas trwania procesu.
Kompleksowe wsparcie
Tradycyjne podejście diagnostyczne, opierające się jedynie na rozpoznaniu objawów, nie wystarcza. Dopiero konceptualizacja przypadku – szczegółowa analiza zasobów, deficytów i mechanizmów podtrzymujących problem – pozwala na stworzenie skutecznego planu działania. Dzięki temu możemy nie tylko lepiej zrozumieć istotę problemu, ale także odpowiednio dobrać strategie terapeutyczne.
Ostatecznym celem takiego podejścia jest wsparcie dziecka w pokonywaniu trudności oraz rozwijaniu jego potencjału. To proces, który wymaga zaangażowania wielu osób – terapeutów, rodziców, nauczycieli – i dostosowania działań do indywidualnych potrzeb. To kompleksowe podejście pozwala na skuteczniejsze wspieranie młodych ludzi w przezwyciężaniu trudności i rozwijaniu ich pełnego potencjału.
Polecane szkolenia

Kim jesteśmy?
eduCBT to miejsce, gdzie praktyczna wiedza spotyka się z nowoczesnym podejściem do terapii i pacjentów.
Tworzymy
przestrzeń, w której profesjonaliści zajmujący się problemami zdrowia
psychicznego mogą rozwijać swoje umiejętności, nie wychodząc z domu.
Kategorie tematyczne
Jeśli chcesz złożyć reklamację, napisz do nas na adres reklamacje@cbt.edu.pl